วันอาทิตย์ที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2563
วันพฤหัสบดีที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2559
วันศุกร์ที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2559
วันศุกร์ที่ 19 สิงหาคม พ.ศ. 2559
អញ្ញើញពពួកទេវតា
អញ្ជើញពពួកទេវតា
សរជ្ជំ សសេនំ សពន្ធុំ នរិត្តា នុភាវោ សទា រក្ខតូតិ ផរិត្វា ន មេត្តំ សមេត្តា ភទន្តា អវិក្ខិត្តចិត្តា
បរិត្តា ភណន្តុ
សគ្គេ កាមេ ច រូបេ គិរិសិខរតដេ ចន្តលិក្ខេ វិមនេ ទីបេ
រដ្ឋេ ច គាមេ តរុវនគហនេ គេហវត្ថុម្ហិ ខេត្តេ ភុម្មា ចាយន្តុ ទេវា ជលថលវិសមេ យក្ខគន្ធព្ធនាគា តិដ្ឋន្តា សន្តិកេ យំ
មុនិវរវចនំ សាធវោ មេ សុណន្តុ
ធម្មស្សវនកាលោ អយម្ភទន្តា
ធម្មស្សវនកាលោ អយម្ភទន្តា
ធម្មស្សវនកាលោ អយម្ភទន្តា
วันศุกร์ที่ 8 มกราคม พ.ศ. 2559
11 អនុត្តរិយសុត្ត
អនុត្តរិយសុត្ត
បានអាន 212 ដង
ពណ៌នាប្រារព្ធ
អនុត្តរិយសុត្ត នេះ ជាពុទ្ធដីកា អញខ្ញុំបានឃើញបែបបុរាណបណ្ឌិតលោកប្រែមកអំពីមគធភសា ប្រែជាប្រយោគមានបាលីផង សម្រាយផងចម្រុះគ្នា ដែលលោកតែងមកដូច្នេះនោះ ក៏ជាការប្រពៃ ដើម្បីឲ្យអ្នកបរិយត្តិស្គាល់ប្រយោគ តែអញខ្ញុំយល់ឃើញថាដែលបុរាណាចារ្យលោកតែងមកនោះ ចំពោះដល់តែអ្នករៀនឲ្យយល់សព្ទ មិនជាទីសណ្ដាប់ដល់អ្នកដែលមិនរៀនព្រះត្រៃបិដក ហេតុនេះទើបអញខ្ញុំយកមករៀបរៀងទៀតជាសម្រាយស្មោះ ដើម្បីឲ្យអស់សាធុជនបុរស-ស្ត្រីដែលមិនស្ទាត់បាលី មើលយកសេចក្ដីបានដោយងាយ ទើបបញ្ជូនរឿងនេះមកទុកជាសម្បត្តិក្នុងព្រះរាជបណ្ណាល័យ ជាទីទស្សនាការបណ្ដាជនានុជន ដែលមកប្រជុំសន្និបាតមើលរឿងផ្សេង ៗ ដើម្បីបម្រុងសតិបញ្ញាឲ្យជ្រះថ្លា ក្នុងព្រះបវរពុទ្ធសាសនា តទៅ ។
សទ្វារសោនាមុបាសកោ
អនុត្តរិយសុត្ត
អង្គុត្តរនិកាយ ឆក្កនិបាត
នមោតស្សភគវតោ អរហតោ សម្មាសម្ពុទ្ធស្ស
អញខ្ញុំសូមនមស្សការ សម្ដេចព្រះដ៏ទ្រង់ព្រះភាគដែលទ្រង់ឆ្ងាយចាកកិលេសហើយ ត្រាស់ជ្រាបនូវញេយ្យធម៌ទាំងពួងដោយព្រះអង្គឯង ។
សូមសម្ដែង អនុត្តរិយសុត្ត សឹងមានវារព្រះបាលីថា ឯវម្មេ សុត្តំ ឯកំ សមយំ ភគវា ជាដើម អត្ថាធិប្បាយប្រែស្រាយជាសេចក្ដីថា មានកាលសម័យថ្ងៃ ១ សម្ដេចព្រះបរមលោកនាថសាស្តាចារ្យទ្រង់គង់សម្រាន្តឥរិយាបថ ក្នុងព្រះជេតវនដ៏ជាអារាម អនាថបណ្ឌិតគហបតីសាងថ្វាយទៀបព្រះនគរសាវត្ថី សម័យនោះសម្ដេចព្រះបរមជិនស្រីទ្រង់មានព្រះពុទ្ធតម្រាស់ប្រារព្ធនឹងភិក្ខុទាំងឡាយថា ភិក្ខវេ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កិច្ចគឺ អនុត្តរិយ មាន ៦ ប្រការដែលគ្មានកិច្ចដទៃប្រពៃលើសជាកិច្ចអ្វីខ្លះនោះទេ ៖
១- កិច្ចមើលឃើញអ្វី ដែលជាប្រពៃក្រៃលែង មើលវត្ថុផងទាំងពួង
២- ស្ដាប់អ្វីដែលជាប្រពៃក្រៃលែង សំឡេងផងទាំងពួង
៣- បានរបស់ដែលជាប្រពៃក្រៃលែង បានវត្ថុផងទាំងពួង
៤-សិក្សាអ្វី ដែលជាប្រពៃក្រៃលែង ផ្លូវសិក្សាទាំងពួង
៥- បម្រើអ្វីដែលជាប្រពៃក្រៃលែង ឬបុគ្គលផងទាំងពួង
៦- សេចក្ដីរឭកនឹកដល់អ្វីដែលជាប្រពៃក្រៃលែង រឭកដល់វត្ថុទាំងពួង
កាលសម្ដេចព្រះពុទ្ធអង្គទ្រង់មានព្រះតម្រាស់ ដោយឧទ្ទេសដូច្នេះហើយ ទើបទ្រង់សម្ដែងឲ្យច្បាស់ត្រចះភ្លឺ វិសជ្ជនា ជាវិត្ថារ ពិស្ដារថាដូច្នេះ ៖
ភិក្ខវេ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុគ្គលឯណាក្នុងលោកនេះ បានទស្សនាមើលឃើញវត្ថុទាំងពួង គឺដំរីកែវ សេះកែវ ដួងកែវមណី នូវវត្ថុដ៏ឧត្ដមវិសេសខ្ពស់ ដែលជាចម្លែក ប្លែកភ្នែក គួរត្រេកត្រអាលក្ដី ឬមើលឃើញសមណព្រាហ្មណ៍ ដែលប្រព្រឹត្តិប្រតិបត្តិខុសក្ដី ឬ ល្បែងទាំងពួងក្ដី សូម្បីបុគ្គលបានមើលឃើញទាំងលំបាកនេះ ហើយមានសោមនស្សមនោរម្យ រីករាយសប្បាយចិត្តដែលបានមើលឃើញដូច្នេះ តថាគតមិនទុកថាបានមើលឃើញដោយប្រពៃ ចាត់ទុកថាបានមើលឃើញដោយទន់ទាប ជារបស់អ្នកស្រុកបុថុជ្ជន ញ៉ាំងកិលេសឲ្យក្រាស់ មិនជារបស់អរិយ មិនជាកិច្ចប្រកបនូវប្រយោជន៍ មិនប្រព្រឹត្តទៅនូវសេចក្ដីរលត់នូវសេចក្ដីរលត់នូវកិលេសមានរាគជាដើម មិនជាទីត្រាស់ដឹង មិនជាទីរលត់ ឲ្យប្រាសចាកកងទុក្ខ នូវព្រះនិព្វាន ។
បើបុគ្គលឯណាមានចិត្តចង់មើលចង់ឃើញ ដោយសេចក្ដីជ្រះថ្លាសេ្នហានិងតថាគតនូវសាវកតថាគត បុគ្គលនោះឈ្មោះហៅថាមានកិច្ចបានឃើញដោយប្រពៃ ព្រោះហេតុដែលជ្រះថ្លាជឿជាក់ក្នុងគុណព្រះពុទ្ធ នូវគុណព្រះអរិយសាវក នោះនឹងនាំឲ្យមានសទ្ធាពុះពារកាប់កាត់ នូវកងកិលេសប្រាសចាកសន្ដាន មិនបានសោយសោកទុក្ខទោមនស្ស និងបានដល់នូវអរិយមគ្គ នូវព្រះនិព្វានជាទីបរមសុខសូន្យចាកទុក្ខ តថាគតចាត់ទុកជាកិច្ចបានឃើញដោយប្រពៃ គ្មានអ្វីប្រសើរលើសឈ្មោះហៅថា ទស្សនា នុត្តរិយ ជាកិច្ចទី ១ ។
ភិក្ខវេ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុគ្គលឯណាក្នុងលោកនេះបានសវនាការស្ដាប់សព្ទសំឡេងផងទាំងពួងមាន សំឡេងច្រៀងនូវតូរ្យតន្ត្រីជាដើម ទោះបីបុគ្គលនោះស្ដាប់សព្ទសំឡេងយ៉ាងឯកពីរោះចម្លែកប្លែក ត្រចៀកក្ដី ឬ ស្ដាប់ពាក្យសមណព្រាហ្មឯណាដែលបដិបត្តិខុសពុំត្រឹមត្រូវក្ដី សូម្បីបុគ្គលនោះបានស្ដាប់សព្ទសម្លេងទាំងអម្បាលនេះ ត្រេកត្រអាល សោមនស្សស្រស់រីករាយសប្បាយជាបំផុត តថាគតមិនចាត់ថាជាប្រពៃ ចាត់ទុកជាសេចក្ដីបានស្ដាប់ដោយទន់ទាប ជារបស់អ្នកស្រុកបុថុជ្ជនដ៏ក្រាស់ទៅដោយកិលេស មិនជារបស់ព្រះអរិយ មិនជាកិច្ចដ៏ប្រកបដោយប្រយោជន៍ មិនជាទីប្រព្រឹត្តទៅឲ្យនឿយណាយ កាត់កម្ចាយកងកិលេស បានដល់នូវព្រះនិព្វានជាទីបរមសុខដ៏ប្រសើរ ។
តែថាបើបុគ្គលឯណាមានចិត្តជ្រះថ្លាប្រុងផ្ចង់តម្រង់ចិត្តស្ដាប់របស់ព្រះសទ្ធម្មគឺព្រះពុទ្ធវចនៈនូវសាវកសុភាសិត ជាពាក្យសិស្សព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ តថាគតចាត់ទុកថាជាកិច្ច ដែលស្ដាប់ដោយប្រពៃ ដ្បិតបុគ្គលដែលមានសេចក្ដីចង់ស្ដាប់ចាប់ចិត្តចាំចងត្រងរសព្រះសទ្ធម្មដោយចិត្ត ជឿក្នុងផ្លូវវត្តប្រដិបត្តិ បុគ្គលនោះគង់កាប់កាត់នូវកងកិលេសប្រាសចាកសោយសោករងទុក្ខទោមនស្ស នឹងដល់នូវព្រះអរិយមគ្គ និងព្រះនិព្វានជាប្រាកដ បានជាតថាគតពោលថាស្ដាប់ព្រះធម៌នេះ ជាប្រពៃគ្មានអ្វីជាប្រសើរលើសឈ្មោះហៅថា សវនា នុត្តរិយ ជាកិច្ចទី ២ ។
ភិក្ខវេ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុគ្គលឯណាក្នុងលោកនេះបានលាភ បានបុត្រក្ដី ភរិយាក្ដី វត្ថុអ្វីក្ដី ទោះបីវត្ថុនោះឥតវិញ្ញាណក្ដី មានវិញ្ញាណក្ដី ល្អក្ដី តម្លៃវិសេសក្ដី ឬមានលាភបានប្រសប់គប់នឹងសមណនូវព្រាហ្មណ៍ដែលប្រព្រឹត្តបដិបត្តិ សុខក្ដី សូម្បីបុគ្គលនោះ បានប្រកបដោយលាភ ដូច្នេះជាមនុស្សធូរចាយសប្បាយចិត្តឥតទាស់ តថាគតក៏មិនយល់ថាជាប្រពៃចាត់ទុកជាលាភយ៉ាងទន់ទាបរបស់អ្នកស្រុកបុថុជ្ជន មិនមែនជាលាភព្រះអរិយ មិនមែនជាប្រយោជន៍ ដើម្បីនូវសេចក្ដីនឿយណាយប្រាសចាកកិលេសក្នុងសន្ដានឲ្យបានដល់នូវព្រះនិព្វាន ថាបើបុគ្គលឯណាមានលាភ មានភព្វ បានគប់ភព្វប្រសព្វនឹងសម្ដេច ព្រះបរមសាស្តាចារ្យ ឬសាវកអង្គឯណា ហើយមានចិត្តជ្រះថ្លាជឿក្នុងផ្លូវសមាបដិបត្តិ កម្ចាត់កងកិលេស គ្មានសេសសល់ប្រាសចាកកងទុក្ខទល់ទោមនស្ស សោយសោកបុគ្គលនោះចំពោះថានឹងបានអរិយមគ្គនូវព្រះនិព្វានជាប្រាកដ តថាគតចាត់ទុកជាប្រពៃគ្មានលាភអ្វីប្រសើរលើសឈ្មោះហៅថា លាផា នុត្តរិយ ជាកិច្ចទី ៣ ។
ភិក្ខវេ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុគ្គលឯណាក្នុងលោកនេះបានសិក្សានូវសិល្បសាស្ត្រ គឺសិក្សាវិជ្ជាដំរី សិក្សាវិជ្ជាសេះ សិក្សាវិជ្ជាធ្វើរថ សិក្សាវិជ្ជាខាងបាញ់ សិក្សាវិជ្ជាហាត់រៀនអាវុធទាំងពួង ឬមានតម្រិះចេះដឹងសព្វសារពើក្ដី ឬបានសិក្សាធម៌ក្នុងលទ្ធិសមណព្រាហ្មណ៍ ដែលបដិបត្តិសេចក្ដីសុខ សូម្បីបុគ្គលនោះ បានលាភយស់ខ្ពស់មាំមួន ដោយហេតុដែលបានពីព្រោះវិជ្ជាផ្សេងៗនោះក្ដី តថាគតមិនទុកជាប្រពៃ ត្បិតឃើញថាជាចំណេះទន់ទាប ជាចំណេះរបស់អ្នកស្រុកបុថុជ្ជនក្រាស់ដោយកិលេសមិនមែនជាចំណេះវិជ្ជារបស់ព្រះអរិយ មិនមែនជាកិច្ចប្រកបដោយប្រយោជន៍មិនមែនជាទីកម្ចាត់កាត់កម្ចាយកាមកិលេសឲ្យស្ដើង ។
បើបុគ្គលឯណាបានសិក្សានូវ សីលសិក្ខា ចេត្តសិក្ខា បញ្ញាសិក្ខា ឆ្លាតឆ្លុះធ្លុះយល់វិន័យញេយ្យធម៌ទាំងពួង អាចលលួងកាត់ចំណងកងកិលេសឲ្យរលត់ តថាគតពោលថាជាកិច្ច សិក្សាដ៏ប្រពៃគ្មានអ្វីប្រសើរជាង រួចនូវសេចក្ដីទុក្ខទល់កង្វល់ ទោមនស្សសោយសោក បានដល់ត្រូវព្រះអរិយមគ្គនូវព្រះនិព្វាន ឈ្មោះហៅថា សិក្ខា នុត្តរិយ ជាកិច្ចទី ៤ ។
ភិក្ខុវេ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុគ្គលឯណាក្នុងលោកនេះដែលបានបម្រើបរមក្សត្រខត្តិយត្រកូលក្ដី ឬបានបម្រើសេនាបតី សេដ្ឋីគហបតី នូវជនានុជនធំតូចទាំងពួងក្ដី ឬបានបម្រើសមណនូវព្រាហ្មណ៍ដែលប្រព្រឹត្តខុសទាស់នឹងផ្លូវសមាបដិបត្តិក្ដី សូម្បីបុគ្គលនោះបានលាភយសឧត្ដមខ្ពស់ព្រោះបម្រើ តថាគតក៏មិនសរសើរថាជាប្រពៃឃើញថាជាផ្លូវបម្រើដោយទន់ទាប ជារបស់អ្នកស្រុកបុថុជ្ជនដែលធ្ងន់ដោយកិលេស មិនជាផ្លូវបដិបត្តិរបស់ព្រះអរិយ មិនជាទីរម្លត់ទុក្ខពោលគឺព្រះនិព្វាន ។
តែថាបើបុគ្គលឯណា មានចិត្តជ្រះថ្លាស្នេហាតថាគត និងព្រះសាវកដែលជាសិស្សានុសិស្សតថាគតឯណា ១ ហើយចូលមកបម្រើឲ្យប្រើជាឧបដ្ឋាកពុំគិតលំបាកនឿយកាយខំខ្វល់ខ្វាយ ដើម្បីបដិបត្តិយកពាក្យប្រដៅកម្ចាត់បង់នូវឧបកិលេស កុំឲ្យសេសសល់បានដល់ព្រះអរិយមគ្គនូវវិបត្តិផុតចាកទុក្ខទោមនស្សសោយសោក មានព្រះនិព្វានជាទីរម្លត់ទុក្ខ តថាគតចាត់ថាជាកិច្ចបម្រើដ៏ប្រពៃ គ្មានអ្វីប្រសើរលើស ឈ្មោះថា បារិចរិយា នុត្តរិយ ជាកិច្ចទី ៥ ។
ភិក្ខវេ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បុគ្គលឯណាក្នុងលោកនេះមានចិត្តរឭកដល់លាភទាំងពួង គឺបុត្តក្ដី ភរិយាក្ដី ទោះយោបីវត្ថុនោះមានវិញ្ញាណក្ដី ឥតវិញ្ញាណក្ដី ឬនឹករឭកដល់សមណៈនូវព្រាហ្មណ៍ ដែលប្រព្រឹត្តគិតខុស ពុំត្រង់ត្រូវជាផ្លូវ មិច្ឆាទិដ្ឋិក្ដី សូម្បីបុគ្គលនោះនឹកដល់ហើយបានរំខាននាំមកនូវសេចក្ដីក្សាន្តចិត្តឥតកង្វល់ នោះតថាគតក៏មិនយល់ថាជាប្រពៃ ឃើញថាដែលនឹករឭកដល់ដូច្នេះនេះជាធម្មតា អ្នកស្រុកបុថុជ្ជនប្រកបនូវកិលេសជាកិច្ចដ៏ទន់ទាប មិនជាកិច្ចរបស់ព្រះអរិយ មិនជាទីកម្ចាត់បង់នូវ រាគៈ ទោសៈ មោហៈ បើបុគ្គលឯណាមានចិត្តជ្រះថ្លាជឿជាក់ក្នុងព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ហើយមានមនោនឹករឭកដល់ ព្រះបរម ពុទ្ធា ទិគុណ នូវព្រះសាវក ជាអ្នកប្រព្រឹត្តដោយប្រពៃអ្នកប្រព្រឹត្តដោយប្រពៃ ត្រឹមត្រូវ ទើបចាត់ជាផ្លូវសមាសតិដែលនាំបញ្ញាឲ្យមុតថ្លាអាចកាប់ឆ្ការរាគាទិកិលេសគ្មានសល់ បានដល់នូវព្រះអរិយមគ្គ មានព្រះនិព្វានជាបរិយាសានបាននូវបរមសុខ សេចក្ដីទុក្ខទោមនស្សសោយសោកក៏រលត់ តថាគតចាត់ទុកថាជាកិច្ចដ៏ប្រសើរ គ្មានសេចក្ដីដែលរឭកនឹកដល់អ្វីប្រពៃលើស ឈ្មោះហៅថា អនុស្សតា នុត្តរិយ ជាកិច្ចទី ៦ ។
សម្ដេចព្រះពិជិតមារជាអម្ចាស់ ទ្រង់ត្រាស់ទេសនាព្រះសូត្រនេះចប់កាលណា ទើបទ្រង់សម្ដែងនូវនិគមគាថាដូច្នោះ ត្រាស់ជាធម្មជាតិជាបណ្ឌិតទាំងឡាយរមែងជាទស្សនាការ ដែលត្រូវទស្សនាដ៏ប្រពៃដែលគ្មានធូលីប្រសើរលើស រមែងសវនាការស្ដាប់សព្ទដ៏ប្រពៃដែលគ្មានអ្វីប្រសើរលើស រមែងស្វែងលាភដ៏ប្រពៃដែលគ្មានអ្វីប្រសើរលើស រមែងសិក្សានូវធម៌ដ៏ប្រពៃដែលគ្មានធម៌ម្លប់ដទៃមកលាយឡំ រមែងនៅបម្រើបុគ្គលដ៏គួរសមបម្រើ ដែលគ្មានអ្វីប្រសើរលើស រមែងនឹករឭកដល់បុគ្គលដ៏គួរ រឭកដែលគ្មានអ្វីប្រសើរលើស រមែងរម្ងាប់ដោយសេក្ដីស្ងប់ស្ងាត់ខំច្រូតកាត់ឲ្យដល់នូវ អមតមហានិព្វាន ជាបណ្ឌិតរមែងមានគិតណាស់ក្នុងសេចក្ដីមិនប្រមាទ ជាអ្នកសង្រួមនូវឥន្ទ្រិយប្រកបដោយនូវ សីល សមាធិ បញ្ញា បច្ចេន្តិ បានលុះនូវធម៌ជាទីរំលត់ទុក្ខ ។
ចប់សេចក្ដីព្រះពុទ្ធដីកា អនុត្តរិយសុត្ត ដែលទ្រង់សម្ដែង ។
នឹងថ្លែងអធិប្បាយតាមក្រសែព្រះបរមពុទ្ធោវាទ សូមពន្យល់ថា នរជាតិជនឯណាដែលមានចិត្តជ្រះថ្លាប្រាថ្នាឲ្យដល់នូវនិព្វាន ហើយប្រព្រឹត្តខ្លួនឲ្យមានជាឧបនិស្ស័យ លុះតែប្រកបដោយ អនុត្តរិយ ទាំង ៦ ប្រការ ហើយអាចកាប់ឆ្ការនូវកិលេស គ្មានសេសសល់ ទើបបានដល់នូវព្រះនិព្វាន តែថាបើមានសេចក្ដីប្រមាទមិនខំសង្វាតលះឲ្យជ្រះ នូវកងកិលេស ប្រហែសថាចាំចាស់សិនសុំគិតធ្វើបង្ខំ បុគ្គលដែលគ្មានអារម្មណ៍ដូច្នេះ ឈ្មោះហៅថាប្រមាទ ដ្បិតកិលេសគឺ រាគៈ ទោសៈ មោហៈ នេះ ដែលនឹងបានស្គាល់ស្រាលស្ដើង ក៏ចំពោះតែបុគ្គលដែលមានសតិសម្បជញ្ញៈ មានវិរិយៈ គឺព្យាយាមបន្ទោបង់មិនបង្អង់ថាថ្ងៃណា បុគ្គលដែលមានឧស្សាហ៍ ដូច្នេះ ឈ្មោះហៅថាមានសេចក្ដីមិនប្រមាទ ឯបុគ្គលដែលបានដល់នូវព្រះនិព្វានជាទីបរមសុខដ៏ប្រសើរនោះ ចំពោះមានតែបុគ្គល ៣ ជំពូក គឺសម្ដេចព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ១ ព្រះបច្ចេកពុទ្ធ ១ ព្រះអរិយសាវកព្រះពុទ្ធ ១ លោកទាំងអម្បាលនេះសុទ្ធតែធ្លាប់បាន គឺព្យាយាមកោសរូសនូវលិលេស គឺរាគៈ ទោសៈ មោហៈ ជាអនេកជាតិទើបបានសម្រេចមគ្គផលបានដល់នូវព្រះនិព្វាន នឹងបានធ្វើតែម្ដងបានក៏ទេ ហេតុនេះគួរតែពួកពុទ្ធសាសនិកជន ដែលជឿជាក់ក្នុងព្រះបវរពុទ្ធសាសនា ហើយមានប្រាថ្នាឲ្យរួចចាកទុក្ខទាំងពួង គួរខំធ្វើសីល សមាធិ បញ្ញាឲ្យហ្មត់ចត់ ទើបបានរលត់ផុតចាកទុក បើថាពុំអាចធ្វើខ្លួនឲ្យមានឧបនិស្ស័យជាអរិយបុគ្គល ឬសេចក្ដីទុក្ខទាល់ទោមនស្សឧបទ្ទវន្តរាយ រមែងមានដល់កាយ មិនចេះផុត បានជាស្ដេចព្រះសុគតទ្រង់ត្រាស់ថា បើនរជាតិជនឯណាបដិបត្តិតាមពុទ្ធសាសនោវាទ ពុំលម្អៀងបុគ្គលនោះ ជាទៀងនឹងបានបរមសុខ គឺព្រះនិព្វានដ៏មហាប្រសើរ ពណ៌នាមកជាសង្ខិតកថា ដោយសង្ខេបតែប៉ុណ្ណេះ ។
วันเสาร์ที่ 26 ธันวาคม พ.ศ. 2558
2558 សៀវភៅសាងខ្លួនឯង
សៀវភៅសាងខ្លួនឯង
សាងខ្លួនឯង រៀបរៀងដោយ ស៊ា ប៊ុនភេង បោះពុម្ពលើកដំបូងនៅឆ្នាំ ១៩៧៣ ក្រោយមកមានការបោះពុម្ពឡើងវិញជាបន្តបន្ទាប់។ សៀវភៅនេះ គឺជាប្រភេទសៀវភៅទស្សនវិជ្ជាលំហាត់ចិត្តរឹងប៉ឹងសម្រាប់ដឹកនាំ មនុស្សជាតិ។ នៅលើពិភពលោកនេះមានមនុស្ស៣ប្រភេទរស់នៅ ប្រភេទ ទី១ សាងសេចក្តីសុខឲដល់ខ្លួនឯងនិងពិភពលោក ប្រភេទទី២ បំផ្លេចបំផ្លាញសេចក្តីល្អសុខសន្តិភាពរបស់ខ្លួននិងពិភពលោក និងប្រភេទទី៣ មិនបានបំផ្លេចបំផ្លាញតែក៏មិនបានសាងសេចក្តីសុខសន្តិភាពដល់ខ្លួនឯង និងពិភពលោកដែរ ។ មនុស្សប្រភេទទី១ រមែងទទួលបានផលល្អ និងសាងខ្លួនក្លាយជាវីរៈបុរសឬមហាបុរស ដែលជាទីប្រាថ្នានៃមនុស្សទាំងពួង។ តាមរយៈការរៀនសូត្រដោយយកចិត្តទុកដាក់នូវគុណសម្បត្តិនៃមហាបុរស ទាំងឡាយ និងប្រតិបត្តិតាម មនុស្សយើងក៏គង់នឹងអាចសាងខ្លួនឲបានល្អពិតៗ។ ដើម្បីឲបានជាមហាបុរស គេត្រូវសាងគុណសម្បត្តិ៤០ ប្រការៈ (១) អនាម័យ (២) ភាពជាអ្នកមិនភ្ញាក់ផ្អើល (៣) ភាពជាអ្នកមានចិត្តរីករាយស្រល់ស្រាយ (៤) គោលបំណង (៥) ភាពជាអ្នកមិនអស់សង្ឃឹម (៦) ការមិនតុញតុះចំពោះសេចក្តីនឿយលំបាក (៧) ភាពជាអ្នកមានចិត្តរឹងប៉ឹង (៨) ភាពជាអ្នកទៀងត្រង់ចំពោះពេលវេលា (៩) ភាពជាអ្នកមាំទាំប្រឹងប្រែង (១០) ការធ្វើការស្មើចុងស្មើដើម (១១) សមាធិ (១២) ក្លាហានមិនរួញរាក្នុងកាលធ្វើអ្វីមិនសម្រេច (១៣) ពិធីការ (១៤) ភាពជាអ្នកមានរបៀប (១៥) ការត្រិះរិះ(១៦) ភាពជាអ្នកល្អិតល្អ
(១៧) ការមានហេតុផលត្រឹមត្រូវ (១៨) សេចក្តីវិនិច្ឆ័យត្រឹមត្រូវ (១៩) ជំនឿក្នុងខ្លួនឯង (២០) សេចក្តីរហ័សរហែង (២១) ការសង្កេត (២២) សម្បជញ្ញៈ (២៣) ការមិនរអែងរអាចំពោះបុគ្គលដទៃ (២៤) ការធ្វើខ្លួនឲជាទីគាប់ចិត្តដល់ជនដទៃ (២៥) ការដឹងកាលៈទេសៈ (២៦) ការប្រយ័ត្តប្រយែង (២៧) បដិភាណ (២៩) ការពារខ្លួនឯង (៣០) ធ្វើខ្លួនឲគេជឿជាក់បាន (៣១) ភាពជាអ្នកល្អ (៣២) ធ្វើខ្លួនឲសមនឹងកិត្តយស (៣៣) សេចក្តីចេះដឹង (៣៤) សេចក្តីចាំ (៣៥) ការហ្វឹកហាត់ខ្លួនឯង (៣៦) មនោគតិ (៣៧) ការជួយខ្លួនឯង (៣៨) ការឈ្នះខ្លួនឯង (៣៩) ការមិនបោះបង់សេចក្តីព្យាយាម និង(៤០) មនោមយិទ្ធិ(កម្លាំងចិត្ត)។
បណ្តាគុណសម្បត្តិទាំង៤០ប្រការនេះ ត្រូវប្រតិបត្តិតម្រូវទៅតាមពេលវេលា គុណសម្បត្តិពី(១)ដល់(៧) ត្រូវប្រតិបត្តិចាប់ពីរលឹកពីដំណេករហូតដល់ធ្វើការ គុណសម្បត្តិពី(៨)ដល់(២០) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងពេលកំពុងធ្វើការងារ គុណសម្បត្តិពី (២១)ដល់(២២) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងវេលាទំនេរ-ដើរលេង ឬត្រឡប់ពីកន្លែងធ្វើការមកវិញ គុណសម្បត្តិពី(២៣)ដល់(៣២) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងវេលាធ្វើការទាក់ទងនឹងជនដទៃ គុណសម្បត្តិពី(៣៣)ដល់(៣៤) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងពេលនៅផ្ទះ គុណសម្បត្តិពី(៣៥) ដល់ (៣៦) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងវេលាដេកមុនលក់ និងគុណសម្បត្តិពី(៣៧)ដល់(៤០) ត្រូវប្រតិបត្តិប្រកបនឹងគុណសម្បត្តិដទៃទៀតទាំងអស់។
សៀវភៅសាងខ្លួនឯង ចែកចេញជា2ផ្នែកសំខាន់ៗ ផ្នែកទី១បកស្រាយពីប្រវត្តិរបស់មហាបុរសសំខាន់ៗ និងផ្នែកទី២ បកស្រាយពីគុណសម្បត្តិ៤០ប្រការនិងរបៀបប្រតិបត្តិដោយលើកយកមក បរិយាយលំអិតអំពីការសាង គោលបំណង ចិត្តរឹងប៉ឹង សមាធិ ការជឿជាក់ខ្លួនឯង និងមនោមយិទ្ធិ ។
យើងសូមលើកយកខ្លឹមសារទាំងស្រុងនៃប្រវត្តិរបស់មហាបុរសពីររូបក្នុងចំណោម១០រូប មកបង្ហាញ គឺកាលិលេវ កាលិលេ និងណាប៉ូឡេអុង បូណាប៉ារត៍ ។
កាលិលេវ កាលិលេ (១៥៦៤ ១៦៤២)
"បូរាណាចារ្យ" នេះជាគ្រឿងអាកាត់ជម្រះការសង្ស័យ និងជំនឿគ្រប់យ៉ាង ទោះជាសមហេតុផលក្តី ពុំសមហេតុផលក្តី កាលណាគ្រូប្រាប់ដោយពោលពាក្យឃ្លាខាងលើនេះ ត្រូវតែស្តាប់ ជឿ គោរពតាមជាដាច់ខាត និងបំពារដោយគ្រាន់តែនៅតែសង្ស័យ ក៏ពុំបានដែរ វិធីសិក្សារបស់ជនជាតិអឺរ៉ុប ក្នុងសម័យ៥០០ឆ្នាំ កន្លងផុតមកហើយនោះ ចូលក្នុងន័យខាងលើនេះឯង។
កាលិលេ កើតនៅថ្ងៃទី១៨ កុម្ភៈ ១៥៦៤ ឪពុកជាគ្រូភ្លេងនៅក្រុងពីស ប្រទេស អ៊ីតាលី។
កាលិលេ កាលនៅជាកុមារជាមនុស្សភ័យខ្លាចច្រើន មានស្នូរផ្គលាន់ ផ្លែតបន្ទោរជាដើម ដល់ពេញវ័យបរិបូណ៍ឡើង ក៏ក្លាយទៅជាមនុស្ស ធ្វើប្រយោជន៍ធំដល់សមនុស្សលោក គឺគ្រាន់តែឃើញចង្កៀងយោលយោក ជាហេតុក៏អាចរកវិធីកំណត់នូវ ចន្រ្ទគ្រាស សូរ្យគ្រាស បាន ហើយក្នុងការទៅរស់នៅឯក្រុងវេនីស អាចរកឃើញនូវកម្លាំងទំនាញផែនដី នាំឲធ្វើត្រីវិស័យបាន បន្ទាប់មកទៀតអាចធ្វើគ្រឿងចក្របូមទឹកបាន ធ្វើគ្រឿងវាស់សីតុណ្ហភាពបាន ក្រោយមកទៀតធ្វើសម្រេចនូវគ្រឿងកែវយឹត ដែលក្លាយជាឧបករណ៍ខាងតារាសាស្ត្រ រហូតដល់បច្ចុប្បន្ននេះ មិនតែប៉ុណ្ណោះទ្រឹស្តីផែនដីវិល ក៏កកើតឡើងយ៉ាងជាក់ប្រាកដពីពេលនោះមក ដែលជាហេតុឲគេសាងនាឡិកា ប្រើបានរហូតដល់សម័យនេះ។
មិនមែនកាលិលេអាចធ្វើនូវកិច្ចការដ៏មហាថ្លៃទាំងនេះបានដោយ គ្មានឧបសគ្គនោះទេ គាត់ធ្វើការពិសោធន៍ បំពារបំពាន ពាក្យបុរាណាចារ្យពោល ដែលមានកំហុសស្មើនឹងការប្រឆាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ គាត់ក៏ខ្ចាត់ឃ្លាតចេញពីមាតុភូមិទៅរស់នៅឯវេនីស ទើបគាត់ផុតពីគ្រោះថ្នាក់មួយគ្រាហ៍ ហើយអាចធ្វើឲសម្រេចបាននូវកិច្ចការដូចខាងលើ។ ព្រោះនៅ វេនីស នេះគាត់មានសេរីភាពបរិបូរណ៍ លើពាក្យបុរាណាចារ្យ ដែលកាលពីគាត់រស់នៅ ពីស ជាមាតុភូមិរបស់គាត់ តែងតែបានទទួលនិងជាដំបងប្រហារគាត់ តែគាត់នៅតែគេចមិនផុតពីការស្រឡាញ់មាតុភូមិ នាំឲគាត់ត្រឡប់មក ពីស វិញ មាតុភូមិពុំស្រឡាញ់គាត់ ធ្វើឲគាត់ត្រូវសាលកាត់ទោសពិសេសរបស់អ្នកបួសតាមលិទ្ធិគ្រិស្ត កោះហៅយកទៅហាមប្រាម គាត់ក៏ធ្វើជាយល់ព្រមតាម សុខចិត្តលះបង់គំនិតថា ផែនដីវិល នោះចោលព្រោះប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ នេះជាលើកទីមួយ នៅឆ្នាំ ១៦១៦ ដែលត្រូវសាលនោះកោះឡើង តែការយល់ព្រមនេះគ្រាន់តែដើម្បើរស់នៅធ្វើការតទៅទៀតតែប៉ុណ្ណោះ ព្រោះបើមិនយល់ព្រមថាកែប្រែទេ អាចនឹងត្រូវកាត់ទោសប្រហារជីវិត។ ដឹងការពិតហើយលាក់ទុកពុំបាន ក្រោយមក តម្រាតារាសាស្ត្រមួយ បានត្រូវចេញផ្សាយ ក៏ទាក់ទងរឿងផែនដីវិលទៀត ទោះបីកំពុងឈឺក៏ដោយ ត្រូវតែចូលទៅកាន់ សាល ខានពុំបាន នាក្រុងរោម នៅថ្ងែទី២២មិថុនា ១៩៦៣ កាលិលេ អាយុ៦៩ ឆ្នាំ សាលជំនុំជំរះអស់រយៈកាល៦ខែ គាត់ត្រូវសន្យាជាលាយលក្ខណ៍អក្សរប្រកាសថា លះបង់ការយល់ឃើញថា ផែនដីវិលនោះម្តងទៀត ក្នុងព្រះបរមនាមដ៏សក្តិសិទ្ធិនៃព្រះហ្សេស៊ុយគ្រិស្ត តែការនៅតែប្រព្រឹត្តល្មើសរហូតដល់ទៅពីរលើកយ៉ាងនេះ គាត់ពុំអាចនៅជាមនុស្សគ្មានទោសបានឡើយ ត្រូវសាលអ្នកបួសកាត់ទោស ដាក់គុកដោយឥតមានកំណត់។ មួយរំពេចប៉ុណ្ណោះ ត្រូវជាប់គុកក៏ពិត តែគ្រាន់តែគេសែងចេញពីទីជំនុំជំរះ គាត់ក៏ខ្សិបប្រាប់គេឯងភ្លាមថា "ការពិតផែនដីវិល " ។
នៅក្នុង គុក៤ឆ្នាំ គាត់នៅតែមានឱកាសផ្សាយចេញ ដោយលួចលាក់នូវទ្រឹស្តីរបស់គាត់ជានិច្ច ទីបំផុតគាត់ក៏ខ្វាក់ភ្នែកទាំងសង្ខាង ទើបបានចេញទៅរស់នៅក្រៅគុកបានតែ៥ឆ្នាំទៀត ប៉ុណ្ណោះអាយុ ៧៨ឆ្នាំ ក៏ទទួលមរណភាព នៅថ្ងៃទី ៨ មករា ១៦៤២។
ណាប៉ូឡេអុង បូណាប៉ារត៍ (១៧៦៩ ១៨២១)
ណាប៉ូឡេអុង កើតនៅថ្ងៃទី១៥សីហា ១៧៦៩ ក្នុងត្រកូលជនជាតិអីតាលីយាង ដ៏ក្រីក្រមានកូនច្រើន (សូមបញ្ជាក់ថា ណាប៉ូឡេអុង នេះមិនមែនឈាម បារាំងទេ ការបានជាអធិរាជប្រទេសបារាំងនេះ អស្ចារ្យណាស់) ដោយបានទទួលការអនុគ្រោះពីចៅហ្វាយរដ្ឋដែលខ្លួនកើតអាយុ ១១ឆ្នាំ បានចូលរៀនក្នុងសាលាយោធា ដល់អាយុ១៧ឆ្នាំ បានឋានន្តរសក្តិជា អនុសេនីយត្រី នៅរវាងនោះឯងដែលណាប៉ូឡេអុង បានដំណើរជីវិត យ៉ាងលំបាកតោកយ៉ាកបំផុត។ អាយុ២៥ឆ្នាំ បានជាអនុសេនីយឯក ធ្វើការបានល្បីឈ្មោះជាដំបូងនៅ ទូឡុង តែក៏ឥតទទួលផលតបស្នងឲសក្តិសមដែរ។ គាត់ហៀបតែនឹងចេញទៅទទួលមុខការឯប្រទេស ទួរគី ទៅហើយ។ តែចៃដន្យគាត់ត្រូវបានជ្រើសរើសឲជាអ្នកបង្រ្កាបប្រជាជន ដែលប្រឆាំងនឹងរដ្ឋការថ្មី ហើយគាត់ក៏ធ្វើទៅបានសម្រេចយ៉ាងប្រសើរ ជាហេតុឲគាត់ទទួលបានឋានៈគ្រាន់បើឡើង។ គាត់រៀបការ ជាមួយនឹងស្រ្តីម្នាក់ឈ្មោះ ហ្សូសែហ្វីន ដែលជាអ្នកមានការស្និទ្ធស្នាលនឹងវរជនជាច្រើន ជាហេតុឲណាប៉ូឡេអុងបានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ឡើងជាលំដាប់។ ក្រោយពីការរៀបការហើយគាត់ទៅធ្វើសង្រ្គាមឯប្រទេស អ៊ីតាលី ធ្វើការនេះបានជ័យជំនះជានិច្ចមក អាយុ២៨ឆ្នាំបានជាឧត្តមសេនីយ និងចេញទៅធ្វើសង្រ្គាម នៅប្រទេសអេហ្សីប្ត បានជ័យជំនះដ៏ធំ ជាហេតុឲបានទទួលការគោរពរាប់អាន ពីប្រជាជនទូទាំងប្រទេសបារាំង។
ក្នុងរយៈកាលធ្វើសង្រ្គាមនៅប្រទេសអេហ្សីប្តនេះ ណាប៉ូឡេអុងបានដឹងច្បាស់ថា រដ្ឋាភិបាលមានអំណាចទន់់ខ្សោយ ហើយទើបគាត់ត្រឡប់មកកាន់ក្រុងបារីស ដោយសារជ័យជំនះរបស់ខ្លូន ទើបប្រជាជនរាប់អានច្រើន រហូតដល់បានជាប្រមុខរដ្ឋាភិបាលថ្មី សាងប្រយោជន៏ដ៏ច្រើនដល់ជាតិបារាំង។ អាយុ ៣៦ ឆ្នាំ ក៏ប្រកាសតាំងខ្លួនជាអធិរាជ នៃប្រទេសបារាំង។ ណាប៉ូឡេអុង គឺជាឧទាហរណ៍មួយ ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតរបស់មនុស្សដែលមានភាពរឹងប៉ឹងអត់ធន់។
កាលបើធ្វើគ្រោងការណ៍អ្វីមួយហើយ តែងយកជីវិតទៅប្តូរ ដើម្បើសម្រេចឲបាននូវគម្រោងការណ៍នោះ។ កាលដែលគាតអាចសាងខ្លួនឡើងដល់ឋានៈខ្ពស់បំផុត ដែលមនុស្សអាចនឹងឡើងទៅបានយ៉ាងនេះ ក៏ព្រោះលក្ខណៈរឹងប៉ឹងជាប្រធាន។ ណាប៉ូឡេអុងបានទទួលការសរសើរថាជាមេទ័ពដ៏មានថ្វីដៃបំផុតក្នុងលោក។ តែក៏បានទទួលការរិះគន់ថាជាអ្នកប្រាថ្នា ធ្វើជាម្ចាស់លើ អឺរ៉ុប ទាំងមូល ទាល់តែទីបំផុត ប្រទេសទាំងឡាយក្នុងអឺរ៉ុបលើកគ្នាចោមវាយ ណាប៉ូឡេអុង។ ណាប៉ូឡេអុងបាក់ទ័ពលើកដំបូងនៅប្រទសរុស្ស៊ី ហើយតមកក៏នៅតែមានការទទួលបរាជ័យ ទាល់តែត្រូវហៀបចូលដល់ទីក្រុងបារីស។ ណាប៉ូឡេអុង គាត់ក៏ប្រញាប់មកការពារ បារីស តែដល់រៀបនឹងចូលដល់ក៏ដឹងថា រដ្ឋសភាបានប្រកាសតាំងរដ្ឋាភិបាលថ្មីមួយទៅហើយ ទើបត្រឡប់ទៅកាន់ ហ្វុងតែនប្លូ ចំងាយពីបារីស ៦០ គ.ម ទ្រង់លាចាករាជសម្បត្តិ។ ឯខាងក្រុងបារីសក៏តាំងស្តេច ល្លីស៍ទី១៨ ដែលជាវង្សក្សត្រចាស់ របស់ប្រទេសបារាំងឡើងជាម្ចាស់ផែនដី។
ណាប៉ូឡេអុង លាចាករាជសម្បត្តិហើយ ក៏សត្រូវរបស់ព្រះអង្គនៅតែពុំទុកចិត្ត ទើបបង្គាប់ឲរដ្ឋាភិបាលបារាំង យកណាប៉ូឡេអុង ទៅបំបរបង់ឯកោះទៀត ណាប៉ូឡេអុងប្រាថ្នានឹងផ្តេចបង់ជីវិតព្រះអង្គឯង តែមានគេឃាត់ទាន់ ក៏ត្រូវនាំទៅចោលឯកោះអេលប៍ នៅថ្ងៃ១២ មេសា ១៧១៣។
សូម្បីនាំយកទៅចោលឯកោះហើយ ណាប៉ូឡេអុង ក៏ពុំអស់ពិស នៅទីនោះពុំដល់មួយឆ្នាំផង ក៏លបចុះទូកគេចវាងនាវាចំបាំងអង់គ្លេស មកកាន់ទីគោកបានទៀត។ ល្វីស៍ទី១៨ ទ្រង់ជ្រាប ក៏បញ្ជូនកងទ័ពទីចាប់។ តែកាលកងទ័ពទៅជួបណាប៉ូឡេអុងហើយ ពុំចាប់ទេត្រឡប់ជាចូលនឹងណាប៉ូឡេអុងទាំងអស់ ទៅវិញ។ ណាប៉ូឡេអុងទើប បានកម្លាំងទ័ពលើកចូលមកកាន់ទីក្រុងបារីស។ ព្រះបាទល្វីស៍ ១៨ ក៏ស្តេចទ្រង់ភាសខ្លួនទៅកាន់ប្រទេស បែលហ្សិក ព្រោះទ្រង់ជ្រាបនឹងនៅតទល់ជាមួយ ណាប៉ូឡេអុង ពុំបានឡើយ។ កាលដែលណាប៉ូឡេអុងត្រឡប់មកគ្រានេះ គ្រប់ប្រទេសអឺរ៉ុប ចាត់ទុកថាជា ការប្រកាសសង្រ្គាមទើបនាំគ្នាចោមវាយណាប៉ូឡេអុង។ ចំណែក ណាប៉ូឡេអុង ក៏តស៊ូដោយយល់ថាជាទីបំផុតនៃជីវិត។ ទីបំផុត ក៏ត្រូវទ័ពបច្ចាមិត្រចាប់កណ្តាលសង្រ្គាម និងបញ្ជូនទៅកាន់កោះ សាំង្តអេលេន នៅទីនោះបាន៦ឆ្នាំ ក៏អស់ព្រះជន្មក្នុងជន្មាយុ ៥២ ឆ្នាំ។
យើងនឹងលើកយកការសាងគោលបំណងនិងការសាងចិត្តរឹងប៉ឹង ដែលមានបកស្រាយលំអិតក្នុងសៀវភៅសាងខ្លួនឯង មកបរិយាយយ៉ាងសង្ខេបដូចតទៅនេះ
គោលបំណង
ដំណើរជីវិតរបស់មនុស្សយើងប្រៀបដូចជាការដើរផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយ មួយ យើងត្រូវរើសផ្លូវណាមួយសម្រាប់ដើរ បើយើងដើរចេញទៅតាមយថាកម្ម ក៏មិនដឹងថាទៅដល់ទីណាឡើយ។ មនុស្សយើងកាលណាតែធំឡើងជីវិតក៏កន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ យើងឃើញថា តាំងពីដឹងក្តីរហូតដល់អាយុ២០ឆ្នាំ ពេលវេលាកន្លងទៅយឺតៗ ប្រាកដហាក់ដូចជាជីវិតរបស់មនុស្សវែងយឺនយូរគ្មានទីបញ្ចប់។ តែរំលងពី២០ឆ្នាំ ឡើងទៅ ហាក់ដូចជាលឿនឡើងរាល់ថ្ងៃ។ មនុស្សដែលចាស់ហើយតែងសោកស្តាយចំពោះយុវភាព ដែលមិនអាចត្រឡប់មកវិញបាន ដោយតូចចិត្តក្នុងការដើរផ្លូវខុស ឬក៏គិតថាប្រសិនបើជាចាប់យកគោលការណ៍អ្វីមួយជាមាំទាំ ហើយប្រាកដជានឹងទទួលបានការលូតលាស់ជាងនេះពុំខាន។ លោកអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយពិសោធន៍ ឃើញថាជីវិតរបស់មនុស្សកន្លងផុតទៅដោយទទេអស់១/៣ ដោយការចាប់នេះចាប់នោះមិនឆ្ពោះត្រង់ណា។ កាលបើយើងយល់ជាក់ច្បាស់យ៉ាងនេះហើយ ចាំបាច់ត្រូវតែសម្រេចចិត្តឲច្បាស់លាស់ពិតប្រាកដ ជ្រើសរើសណាមួយតែមួយគត់ឲមាំ។ តើយើងចង់ក្លាយជាអ្វីក្នុងឆាកជីវិត ជាមេទ័ពដ៏ល្បីឈ្មោះជាទីបំផុត ឬជាអ្នកប្រាជ្ញដែលគេគោរពរាប់អានទាំងនគរ ឬជាមេធាវីដ៏ល្បីល្បាញមានប្រាក់ចំណូលរាប់ម៉ឺនក្នុងមួយថ្ងៃ ឬជាអ្នកជំនួញដែលមានអំណាចបណ្តាលឲថ្លៃប្រាក់ក្នុងប្រទេសឡើងចុះ តាមចិត្ត។ល។ កាលបើបានជ្រើសរើសយកផ្លូវណាមួយហើយ ត្រូវមានសេចក្តីត្រូវការខ្លាំងក្លា ក្នុងផ្លូវនោះ បំណងនឹងឲបណ្តុះផលនោះតែម្យ៉ាង។
លោកអ្នកប្រាជ្ញប្រដៅទុកមួយបែបទៀតថា ឲធ្វើគ្រឿងសំគាល់ណាមួយទុកកន្លែងដែលយើងអាចមើលឃើញរាល់ថ្ងៃ ដូចជាកត់ទុកលើក្រដាសឬកូនសៀវភៅផ្ទាល់ខ្លួន ធ្វើត្រាវាយលើសៀវភៅ ឬធ្វើយ៉ាងណាក៏ដោយឲតែជាហេតុ ឲយើងនឹងឃើញនូវគោលបំណងរបស់យើង តែកុំប្រាប់អ្នកណាឲដឹង!
"គោលបំណង" ប្រៀបដូចជាការបាញ់ព្រួញឲត្រូវផ្ទាំងស៊ីបដែរ គឺត្រូវប្រកាន់គោលការណ៍ពីរយ៉ាងៈ (១) តាំងចិត្តឲបាញ់ចំកណ្តាល (២) តម្រង់ចុងព្រួញឡើងលើបន្តិច ព្រោះក្នុងរយៈឆ្ងាយព្រួញអាចរត់ចុះទាប។ យ៉ាងណាមិញ គោលបំណងរបស់មនុស្សយើងក៏ដូចគ្នាដែរ (១) ត្រូវប៉ងតែលើគោលដៅដែលយើងត្រូវការនោះតែម្យ៉ាង និង (២) ត្រូវប៉ងឲខ្ពស់បន្តិចព្រោះសេចក្តីព្យាយាមរបស់មនុស្សយើង យូរទៅអាចថយចុះខ្លះ។
គោលបំណងដែលអាចសម្រេចទៅបានត្រូវគោរពទៅតាមលក្ខណ្ឌ២យ៉ាង (១) ជារបស់ដែលអាចទៅបាន(ប្រសិនបើអ្នកចង់បានផ្កាយមួយមកតាំងលំអផ្ទះ គោលបំណងនេះមិនបានសម្រេចឡើយ) និង (២) ត្រូវអាស្រ័យលើខ្លួនឯង(អ្នកសុំទានម្នាក់ ចង់ក្លាយជាសេដ្ឋី ដោយប្រកបរបរសុំទានគេ គោលបំណងនេះមិនសម្រេចទេ ព្រោះត្រូវពឹងផ្អែកលើអ្នកដទៃទាំងស្រុង។
លោកមានប្រដៅទុកមួយបែបទៀតថា នៅក្នុងវិជ្ជាជីវៈសព្វយ៉ាងទោះជាអ្នករដ្ឋការក្តី ជាភ្នាក់ងារឬលេខាធិការ នៅក្នុងហាងជំនួញឬក្រុមហ៊ុនណានីមួយក្តី យើងត្រូវដំកលមនុស្សពីរនាក់ ដែលមាននៅចំពោះមុខយើង ម្នាក់មានឋានៈខ្ពស់ជាងយើងខ្លាំង ហើយដែលយើងគោរពរាប់អានថាជាមនុស្សអង់អាចឈ្លៀវឆ្លាតជាងយើងបំផុត ហើយមនុស្សម្នាក់ទៀតជាអ្នកមានឋានៈខ្ពស់ជាងយើងមួយកម្រិត។ មនុស្សដែលមានឋានៈខ្ពស់ជាងយើងខ្លាំង ដំកល់ទុកសម្រាប់ជាគម្រូទុកប្រតិបត្តិតាម ទាំងកាយវិការ ពាក្យសំដី និងរឿងគ្រប់យ៉ាង។ មនុស្សដែលមានឋានៈខ្ពស់ជាងយើងមួយកម្រិតទុកសម្រាប់ប្រកួតឲស្មើ ឬខ្ពស់ជាង (តែប្រយ័ត្នកុំធ្លោយប្រាប់ឲគេដឹងខ្លួន)។ កាលបើយើងដេញទាន់ជនដែលយើងដម្កល់ទុកសម្រាប់ប្រកួតហើយ យើងក៏ដំកល់ជនដទៃទៀត សម្រាប់ប្រកួតតទៅទៀត។
ភាពជាអ្នកមានចិត្តរឹងប៉ឹង
គុណសម្បត្តិដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងខ្លួន វីរបុរសឬមហាបុរស គឺភាពជាអ្នកមានភាពរឹងប៉ឹង។ "រឹងប៉ឹង" តែមិនរឹងថ្អឹង "ទន់ភ្លន់" តែមិនទន់ខ្សោយ។ ជនដែលមានចិត្តរឹងប៉ឹងតែង មិនឆេវឆាវឬក្រោធខឹងងាយទេ។ លក្ខណៈមនុស្សរឹងប៉ឹងមាន៤ប្រការ (១)មិនចេះពោលពាក្យថ្ងូរ (២)មិនត្រូវការចង់ដឹងថា អ្នកដទៃគិតពីខ្លួនថាយ៉ាងដូចម្តេច (៣)មិនប្រាប់អាថ៌កំបាំងរបស់ខ្លួនដល់អ្នកដទៃ និងមិនត្រូវការចង់ដឹងពីអាថ៌កំបាំងរបស់អ្នកដទៃ និង (៤)មិនគិតថាខ្លួនជាមនុស្សមានគ្រោះអាក្រក់ អាចនឹងនាំយកហេតុការណ៍ផ្សេងៗ មកធ្វើជាប្រយោជន៍ ដល់ខ្លួនបានទាំងអស់។
មនុស្សដែលមានលក្ខណៈរឹងប៉ឹងនោះ ក្រៅពីលក្ខណៈ៤ប្រការនេះ មានលក្ខណៈដែលយើងអាចកត់សំគាល់បានយ៉ាងងាយដទៃទៀតគឺ ជាមនុស្សមិនកញ្អក់កញ្ឆែង ចលនាគ្រប់យ៉ាងរបស់រាងកាយ សូម្បីតែចលនាភ្នែកមើលអ្វីមួយ ក៏សុទ្ធតែមានការត្រិះរិះពិរចារណា ហើយទើបធ្វើ ឥតមានធ្វើកាយវិការក្នុងឥរិយាបថដែលឥតប្រយោជន៍ទេ បើធ្វើចលនាឥរិយាបថណាមួយ គឺធ្វើទៅដោយប្រយ័ត្នប្រយែង បើនឹងឈរក៏ឈរដាក់ទំងន់ជើងទាំងពីរស្មើគ្នា ពុំមែនធ្ងន់មួយស្រាលមួយនោះទេ ឬក៏ឈរជើងតែមួយ ហើយជើងមួយទៀតផ្អែកទៅលើអ្វីឡើយ ការនិយាយច្បាស់ៗ មិនញាប់ខ្លះរង្វើលខ្លះឡើយ បានសេចក្តីថា ឥរិយាបថគ្រប់យ៉ាងនឹងនជានិច្ច បើយើងបានឃើញជនប្រភេទនេះហើយ គប្បីដឹងថាជាមនុស្សមានលក្ខណៈរឹងប៉ឹង។
យើងគប្បីសង្កេតម្យ៉ាងទៀតថា ក្នុងកងទ័ពហេតុអ្វីទើបគេត្រូវបង្ហាត់ឲឈរដូចតុក្កតា។ ការធ្វើចលនាគ្រប់យ៉ាងឲធ្វើដោយស្វាហាប់ ដើរឲត្រូវចង្វាក់។ ការហាត់បែបនេះ គឺដើម្បើឲទាហាន ចេះបង្គាប់រាងកាយឲនៅក្រោមការឃុំរបស់ចិត្ត ជាសញ្ញាសំគាល់នៃភាពមានស្មារតីជានិច្ច ហើយនិងឲទាហានមានចិត្តរឹងប៉ឹង។
ក្នុងទស្សនវិជ្ជាអឺរ៉ុបក្តី លទ្ធិយោគី របស់ឥណ្ឌាក្តី លក្ខណៈមាំទាំរឹងប៉ឹងនេះ ជាប្រការដ៏សំខាន់បំផុត ដែលគេតែងប្រដៅឲបណ្តុះឲមានឡើងក្នុងខ្លួន។ វិធីបណ្តុះនេះ គេឲចាប់ផ្តើមដោយការបង្គាប់រាងកាយរបស់ខ្លួនជាមុន ឲព្យាយាមមិនឲរាងកាយធ្វើចលនាដោយប្រាសចាកការឃុំគ្រងរបស់ចិត្ត និងមិនឲធ្វើចលនា ដោយមិនចំបាច់។ ប្រការមួយទៀត វេលាចូលដេកមុននឹងលក់ គេបង្គាប់ឲធ្វើចិត្តឲមាំទាំថា ស្អែកនេះដួងចិត្តរបស់យើង ត្រូវរឹងប៉ឹងក្រៃលែងឡើងជាងថ្ងៃនេះ ដល់ភ្ញាក់ពីព្រលឹមឡើង ក៏ដាក់ជំនឿក្នុងខ្លូនឯងថាយើងមានលក្ខណៈរឹងប៉ឹង និងត្រៀមជាស្រេច ដើម្បីប្រឈមមុខ និងភាពលំបាកតោកយ៉ាកផ្សេងៗនៃជីវិត។
(១៧) ការមានហេតុផលត្រឹមត្រូវ (១៨) សេចក្តីវិនិច្ឆ័យត្រឹមត្រូវ (១៩) ជំនឿក្នុងខ្លួនឯង (២០) សេចក្តីរហ័សរហែង (២១) ការសង្កេត (២២) សម្បជញ្ញៈ (២៣) ការមិនរអែងរអាចំពោះបុគ្គលដទៃ (២៤) ការធ្វើខ្លួនឲជាទីគាប់ចិត្តដល់ជនដទៃ (២៥) ការដឹងកាលៈទេសៈ (២៦) ការប្រយ័ត្តប្រយែង (២៧) បដិភាណ (២៩) ការពារខ្លួនឯង (៣០) ធ្វើខ្លួនឲគេជឿជាក់បាន (៣១) ភាពជាអ្នកល្អ (៣២) ធ្វើខ្លួនឲសមនឹងកិត្តយស (៣៣) សេចក្តីចេះដឹង (៣៤) សេចក្តីចាំ (៣៥) ការហ្វឹកហាត់ខ្លួនឯង (៣៦) មនោគតិ (៣៧) ការជួយខ្លួនឯង (៣៨) ការឈ្នះខ្លួនឯង (៣៩) ការមិនបោះបង់សេចក្តីព្យាយាម និង(៤០) មនោមយិទ្ធិ(កម្លាំងចិត្ត)។
បណ្តាគុណសម្បត្តិទាំង៤០ប្រការនេះ ត្រូវប្រតិបត្តិតម្រូវទៅតាមពេលវេលា គុណសម្បត្តិពី(១)ដល់(៧) ត្រូវប្រតិបត្តិចាប់ពីរលឹកពីដំណេករហូតដល់ធ្វើការ គុណសម្បត្តិពី(៨)ដល់(២០) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងពេលកំពុងធ្វើការងារ គុណសម្បត្តិពី (២១)ដល់(២២) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងវេលាទំនេរ-ដើរលេង ឬត្រឡប់ពីកន្លែងធ្វើការមកវិញ គុណសម្បត្តិពី(២៣)ដល់(៣២) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងវេលាធ្វើការទាក់ទងនឹងជនដទៃ គុណសម្បត្តិពី(៣៣)ដល់(៣៤) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងពេលនៅផ្ទះ គុណសម្បត្តិពី(៣៥) ដល់ (៣៦) ត្រូវប្រតិបត្តិក្នុងវេលាដេកមុនលក់ និងគុណសម្បត្តិពី(៣៧)ដល់(៤០) ត្រូវប្រតិបត្តិប្រកបនឹងគុណសម្បត្តិដទៃទៀតទាំងអស់។
សៀវភៅសាងខ្លួនឯង ចែកចេញជា2ផ្នែកសំខាន់ៗ ផ្នែកទី១បកស្រាយពីប្រវត្តិរបស់មហាបុរសសំខាន់ៗ និងផ្នែកទី២ បកស្រាយពីគុណសម្បត្តិ៤០ប្រការនិងរបៀបប្រតិបត្តិដោយលើកយកមក បរិយាយលំអិតអំពីការសាង គោលបំណង ចិត្តរឹងប៉ឹង សមាធិ ការជឿជាក់ខ្លួនឯង និងមនោមយិទ្ធិ ។
យើងសូមលើកយកខ្លឹមសារទាំងស្រុងនៃប្រវត្តិរបស់មហាបុរសពីររូបក្នុងចំណោម១០រូប មកបង្ហាញ គឺកាលិលេវ កាលិលេ និងណាប៉ូឡេអុង បូណាប៉ារត៍ ។
កាលិលេវ កាលិលេ (១៥៦៤ ១៦៤២)"បូរាណាចារ្យ" នេះជាគ្រឿងអាកាត់ជម្រះការសង្ស័យ និងជំនឿគ្រប់យ៉ាង ទោះជាសមហេតុផលក្តី ពុំសមហេតុផលក្តី កាលណាគ្រូប្រាប់ដោយពោលពាក្យឃ្លាខាងលើនេះ ត្រូវតែស្តាប់ ជឿ គោរពតាមជាដាច់ខាត និងបំពារដោយគ្រាន់តែនៅតែសង្ស័យ ក៏ពុំបានដែរ វិធីសិក្សារបស់ជនជាតិអឺរ៉ុប ក្នុងសម័យ៥០០ឆ្នាំ កន្លងផុតមកហើយនោះ ចូលក្នុងន័យខាងលើនេះឯង។
កាលិលេ កើតនៅថ្ងៃទី១៨ កុម្ភៈ ១៥៦៤ ឪពុកជាគ្រូភ្លេងនៅក្រុងពីស ប្រទេស អ៊ីតាលី។
កាលិលេ កាលនៅជាកុមារជាមនុស្សភ័យខ្លាចច្រើន មានស្នូរផ្គលាន់ ផ្លែតបន្ទោរជាដើម ដល់ពេញវ័យបរិបូណ៍ឡើង ក៏ក្លាយទៅជាមនុស្ស ធ្វើប្រយោជន៍ធំដល់សមនុស្សលោក គឺគ្រាន់តែឃើញចង្កៀងយោលយោក ជាហេតុក៏អាចរកវិធីកំណត់នូវ ចន្រ្ទគ្រាស សូរ្យគ្រាស បាន ហើយក្នុងការទៅរស់នៅឯក្រុងវេនីស អាចរកឃើញនូវកម្លាំងទំនាញផែនដី នាំឲធ្វើត្រីវិស័យបាន បន្ទាប់មកទៀតអាចធ្វើគ្រឿងចក្របូមទឹកបាន ធ្វើគ្រឿងវាស់សីតុណ្ហភាពបាន ក្រោយមកទៀតធ្វើសម្រេចនូវគ្រឿងកែវយឹត ដែលក្លាយជាឧបករណ៍ខាងតារាសាស្ត្រ រហូតដល់បច្ចុប្បន្ននេះ មិនតែប៉ុណ្ណោះទ្រឹស្តីផែនដីវិល ក៏កកើតឡើងយ៉ាងជាក់ប្រាកដពីពេលនោះមក ដែលជាហេតុឲគេសាងនាឡិកា ប្រើបានរហូតដល់សម័យនេះ។
មិនមែនកាលិលេអាចធ្វើនូវកិច្ចការដ៏មហាថ្លៃទាំងនេះបានដោយ គ្មានឧបសគ្គនោះទេ គាត់ធ្វើការពិសោធន៍ បំពារបំពាន ពាក្យបុរាណាចារ្យពោល ដែលមានកំហុសស្មើនឹងការប្រឆាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ គាត់ក៏ខ្ចាត់ឃ្លាតចេញពីមាតុភូមិទៅរស់នៅឯវេនីស ទើបគាត់ផុតពីគ្រោះថ្នាក់មួយគ្រាហ៍ ហើយអាចធ្វើឲសម្រេចបាននូវកិច្ចការដូចខាងលើ។ ព្រោះនៅ វេនីស នេះគាត់មានសេរីភាពបរិបូរណ៍ លើពាក្យបុរាណាចារ្យ ដែលកាលពីគាត់រស់នៅ ពីស ជាមាតុភូមិរបស់គាត់ តែងតែបានទទួលនិងជាដំបងប្រហារគាត់ តែគាត់នៅតែគេចមិនផុតពីការស្រឡាញ់មាតុភូមិ នាំឲគាត់ត្រឡប់មក ពីស វិញ មាតុភូមិពុំស្រឡាញ់គាត់ ធ្វើឲគាត់ត្រូវសាលកាត់ទោសពិសេសរបស់អ្នកបួសតាមលិទ្ធិគ្រិស្ត កោះហៅយកទៅហាមប្រាម គាត់ក៏ធ្វើជាយល់ព្រមតាម សុខចិត្តលះបង់គំនិតថា ផែនដីវិល នោះចោលព្រោះប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ នេះជាលើកទីមួយ នៅឆ្នាំ ១៦១៦ ដែលត្រូវសាលនោះកោះឡើង តែការយល់ព្រមនេះគ្រាន់តែដើម្បើរស់នៅធ្វើការតទៅទៀតតែប៉ុណ្ណោះ ព្រោះបើមិនយល់ព្រមថាកែប្រែទេ អាចនឹងត្រូវកាត់ទោសប្រហារជីវិត។ ដឹងការពិតហើយលាក់ទុកពុំបាន ក្រោយមក តម្រាតារាសាស្ត្រមួយ បានត្រូវចេញផ្សាយ ក៏ទាក់ទងរឿងផែនដីវិលទៀត ទោះបីកំពុងឈឺក៏ដោយ ត្រូវតែចូលទៅកាន់ សាល ខានពុំបាន នាក្រុងរោម នៅថ្ងែទី២២មិថុនា ១៩៦៣ កាលិលេ អាយុ៦៩ ឆ្នាំ សាលជំនុំជំរះអស់រយៈកាល៦ខែ គាត់ត្រូវសន្យាជាលាយលក្ខណ៍អក្សរប្រកាសថា លះបង់ការយល់ឃើញថា ផែនដីវិលនោះម្តងទៀត ក្នុងព្រះបរមនាមដ៏សក្តិសិទ្ធិនៃព្រះហ្សេស៊ុយគ្រិស្ត តែការនៅតែប្រព្រឹត្តល្មើសរហូតដល់ទៅពីរលើកយ៉ាងនេះ គាត់ពុំអាចនៅជាមនុស្សគ្មានទោសបានឡើយ ត្រូវសាលអ្នកបួសកាត់ទោស ដាក់គុកដោយឥតមានកំណត់។ មួយរំពេចប៉ុណ្ណោះ ត្រូវជាប់គុកក៏ពិត តែគ្រាន់តែគេសែងចេញពីទីជំនុំជំរះ គាត់ក៏ខ្សិបប្រាប់គេឯងភ្លាមថា "ការពិតផែនដីវិល " ។
នៅក្នុង គុក៤ឆ្នាំ គាត់នៅតែមានឱកាសផ្សាយចេញ ដោយលួចលាក់នូវទ្រឹស្តីរបស់គាត់ជានិច្ច ទីបំផុតគាត់ក៏ខ្វាក់ភ្នែកទាំងសង្ខាង ទើបបានចេញទៅរស់នៅក្រៅគុកបានតែ៥ឆ្នាំទៀត ប៉ុណ្ណោះអាយុ ៧៨ឆ្នាំ ក៏ទទួលមរណភាព នៅថ្ងៃទី ៨ មករា ១៦៤២។
ណាប៉ូឡេអុង បូណាប៉ារត៍ (១៧៦៩ ១៨២១)ណាប៉ូឡេអុង កើតនៅថ្ងៃទី១៥សីហា ១៧៦៩ ក្នុងត្រកូលជនជាតិអីតាលីយាង ដ៏ក្រីក្រមានកូនច្រើន (សូមបញ្ជាក់ថា ណាប៉ូឡេអុង នេះមិនមែនឈាម បារាំងទេ ការបានជាអធិរាជប្រទេសបារាំងនេះ អស្ចារ្យណាស់) ដោយបានទទួលការអនុគ្រោះពីចៅហ្វាយរដ្ឋដែលខ្លួនកើតអាយុ ១១ឆ្នាំ បានចូលរៀនក្នុងសាលាយោធា ដល់អាយុ១៧ឆ្នាំ បានឋានន្តរសក្តិជា អនុសេនីយត្រី នៅរវាងនោះឯងដែលណាប៉ូឡេអុង បានដំណើរជីវិត យ៉ាងលំបាកតោកយ៉ាកបំផុត។ អាយុ២៥ឆ្នាំ បានជាអនុសេនីយឯក ធ្វើការបានល្បីឈ្មោះជាដំបូងនៅ ទូឡុង តែក៏ឥតទទួលផលតបស្នងឲសក្តិសមដែរ។ គាត់ហៀបតែនឹងចេញទៅទទួលមុខការឯប្រទេស ទួរគី ទៅហើយ។ តែចៃដន្យគាត់ត្រូវបានជ្រើសរើសឲជាអ្នកបង្រ្កាបប្រជាជន ដែលប្រឆាំងនឹងរដ្ឋការថ្មី ហើយគាត់ក៏ធ្វើទៅបានសម្រេចយ៉ាងប្រសើរ ជាហេតុឲគាត់ទទួលបានឋានៈគ្រាន់បើឡើង។ គាត់រៀបការ ជាមួយនឹងស្រ្តីម្នាក់ឈ្មោះ ហ្សូសែហ្វីន ដែលជាអ្នកមានការស្និទ្ធស្នាលនឹងវរជនជាច្រើន ជាហេតុឲណាប៉ូឡេអុងបានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ឡើងជាលំដាប់។ ក្រោយពីការរៀបការហើយគាត់ទៅធ្វើសង្រ្គាមឯប្រទេស អ៊ីតាលី ធ្វើការនេះបានជ័យជំនះជានិច្ចមក អាយុ២៨ឆ្នាំបានជាឧត្តមសេនីយ និងចេញទៅធ្វើសង្រ្គាម នៅប្រទេសអេហ្សីប្ត បានជ័យជំនះដ៏ធំ ជាហេតុឲបានទទួលការគោរពរាប់អាន ពីប្រជាជនទូទាំងប្រទេសបារាំង។
ក្នុងរយៈកាលធ្វើសង្រ្គាមនៅប្រទេសអេហ្សីប្តនេះ ណាប៉ូឡេអុងបានដឹងច្បាស់ថា រដ្ឋាភិបាលមានអំណាចទន់់ខ្សោយ ហើយទើបគាត់ត្រឡប់មកកាន់ក្រុងបារីស ដោយសារជ័យជំនះរបស់ខ្លូន ទើបប្រជាជនរាប់អានច្រើន រហូតដល់បានជាប្រមុខរដ្ឋាភិបាលថ្មី សាងប្រយោជន៏ដ៏ច្រើនដល់ជាតិបារាំង។ អាយុ ៣៦ ឆ្នាំ ក៏ប្រកាសតាំងខ្លួនជាអធិរាជ នៃប្រទេសបារាំង។ ណាប៉ូឡេអុង គឺជាឧទាហរណ៍មួយ ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតរបស់មនុស្សដែលមានភាពរឹងប៉ឹងអត់ធន់។
កាលបើធ្វើគ្រោងការណ៍អ្វីមួយហើយ តែងយកជីវិតទៅប្តូរ ដើម្បើសម្រេចឲបាននូវគម្រោងការណ៍នោះ។ កាលដែលគាតអាចសាងខ្លួនឡើងដល់ឋានៈខ្ពស់បំផុត ដែលមនុស្សអាចនឹងឡើងទៅបានយ៉ាងនេះ ក៏ព្រោះលក្ខណៈរឹងប៉ឹងជាប្រធាន។ ណាប៉ូឡេអុងបានទទួលការសរសើរថាជាមេទ័ពដ៏មានថ្វីដៃបំផុតក្នុងលោក។ តែក៏បានទទួលការរិះគន់ថាជាអ្នកប្រាថ្នា ធ្វើជាម្ចាស់លើ អឺរ៉ុប ទាំងមូល ទាល់តែទីបំផុត ប្រទេសទាំងឡាយក្នុងអឺរ៉ុបលើកគ្នាចោមវាយ ណាប៉ូឡេអុង។ ណាប៉ូឡេអុងបាក់ទ័ពលើកដំបូងនៅប្រទសរុស្ស៊ី ហើយតមកក៏នៅតែមានការទទួលបរាជ័យ ទាល់តែត្រូវហៀបចូលដល់ទីក្រុងបារីស។ ណាប៉ូឡេអុង គាត់ក៏ប្រញាប់មកការពារ បារីស តែដល់រៀបនឹងចូលដល់ក៏ដឹងថា រដ្ឋសភាបានប្រកាសតាំងរដ្ឋាភិបាលថ្មីមួយទៅហើយ ទើបត្រឡប់ទៅកាន់ ហ្វុងតែនប្លូ ចំងាយពីបារីស ៦០ គ.ម ទ្រង់លាចាករាជសម្បត្តិ។ ឯខាងក្រុងបារីសក៏តាំងស្តេច ល្លីស៍ទី១៨ ដែលជាវង្សក្សត្រចាស់ របស់ប្រទេសបារាំងឡើងជាម្ចាស់ផែនដី។
ណាប៉ូឡេអុង លាចាករាជសម្បត្តិហើយ ក៏សត្រូវរបស់ព្រះអង្គនៅតែពុំទុកចិត្ត ទើបបង្គាប់ឲរដ្ឋាភិបាលបារាំង យកណាប៉ូឡេអុង ទៅបំបរបង់ឯកោះទៀត ណាប៉ូឡេអុងប្រាថ្នានឹងផ្តេចបង់ជីវិតព្រះអង្គឯង តែមានគេឃាត់ទាន់ ក៏ត្រូវនាំទៅចោលឯកោះអេលប៍ នៅថ្ងៃ១២ មេសា ១៧១៣។
សូម្បីនាំយកទៅចោលឯកោះហើយ ណាប៉ូឡេអុង ក៏ពុំអស់ពិស នៅទីនោះពុំដល់មួយឆ្នាំផង ក៏លបចុះទូកគេចវាងនាវាចំបាំងអង់គ្លេស មកកាន់ទីគោកបានទៀត។ ល្វីស៍ទី១៨ ទ្រង់ជ្រាប ក៏បញ្ជូនកងទ័ពទីចាប់។ តែកាលកងទ័ពទៅជួបណាប៉ូឡេអុងហើយ ពុំចាប់ទេត្រឡប់ជាចូលនឹងណាប៉ូឡេអុងទាំងអស់ ទៅវិញ។ ណាប៉ូឡេអុងទើប បានកម្លាំងទ័ពលើកចូលមកកាន់ទីក្រុងបារីស។ ព្រះបាទល្វីស៍ ១៨ ក៏ស្តេចទ្រង់ភាសខ្លួនទៅកាន់ប្រទេស បែលហ្សិក ព្រោះទ្រង់ជ្រាបនឹងនៅតទល់ជាមួយ ណាប៉ូឡេអុង ពុំបានឡើយ។ កាលដែលណាប៉ូឡេអុងត្រឡប់មកគ្រានេះ គ្រប់ប្រទេសអឺរ៉ុប ចាត់ទុកថាជា ការប្រកាសសង្រ្គាមទើបនាំគ្នាចោមវាយណាប៉ូឡេអុង។ ចំណែក ណាប៉ូឡេអុង ក៏តស៊ូដោយយល់ថាជាទីបំផុតនៃជីវិត។ ទីបំផុត ក៏ត្រូវទ័ពបច្ចាមិត្រចាប់កណ្តាលសង្រ្គាម និងបញ្ជូនទៅកាន់កោះ សាំង្តអេលេន នៅទីនោះបាន៦ឆ្នាំ ក៏អស់ព្រះជន្មក្នុងជន្មាយុ ៥២ ឆ្នាំ។
យើងនឹងលើកយកការសាងគោលបំណងនិងការសាងចិត្តរឹងប៉ឹង ដែលមានបកស្រាយលំអិតក្នុងសៀវភៅសាងខ្លួនឯង មកបរិយាយយ៉ាងសង្ខេបដូចតទៅនេះ
គោលបំណង
ដំណើរជីវិតរបស់មនុស្សយើងប្រៀបដូចជាការដើរផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយ មួយ យើងត្រូវរើសផ្លូវណាមួយសម្រាប់ដើរ បើយើងដើរចេញទៅតាមយថាកម្ម ក៏មិនដឹងថាទៅដល់ទីណាឡើយ។ មនុស្សយើងកាលណាតែធំឡើងជីវិតក៏កន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ យើងឃើញថា តាំងពីដឹងក្តីរហូតដល់អាយុ២០ឆ្នាំ ពេលវេលាកន្លងទៅយឺតៗ ប្រាកដហាក់ដូចជាជីវិតរបស់មនុស្សវែងយឺនយូរគ្មានទីបញ្ចប់។ តែរំលងពី២០ឆ្នាំ ឡើងទៅ ហាក់ដូចជាលឿនឡើងរាល់ថ្ងៃ។ មនុស្សដែលចាស់ហើយតែងសោកស្តាយចំពោះយុវភាព ដែលមិនអាចត្រឡប់មកវិញបាន ដោយតូចចិត្តក្នុងការដើរផ្លូវខុស ឬក៏គិតថាប្រសិនបើជាចាប់យកគោលការណ៍អ្វីមួយជាមាំទាំ ហើយប្រាកដជានឹងទទួលបានការលូតលាស់ជាងនេះពុំខាន។ លោកអ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយពិសោធន៍ ឃើញថាជីវិតរបស់មនុស្សកន្លងផុតទៅដោយទទេអស់១/៣ ដោយការចាប់នេះចាប់នោះមិនឆ្ពោះត្រង់ណា។ កាលបើយើងយល់ជាក់ច្បាស់យ៉ាងនេះហើយ ចាំបាច់ត្រូវតែសម្រេចចិត្តឲច្បាស់លាស់ពិតប្រាកដ ជ្រើសរើសណាមួយតែមួយគត់ឲមាំ។ តើយើងចង់ក្លាយជាអ្វីក្នុងឆាកជីវិត ជាមេទ័ពដ៏ល្បីឈ្មោះជាទីបំផុត ឬជាអ្នកប្រាជ្ញដែលគេគោរពរាប់អានទាំងនគរ ឬជាមេធាវីដ៏ល្បីល្បាញមានប្រាក់ចំណូលរាប់ម៉ឺនក្នុងមួយថ្ងៃ ឬជាអ្នកជំនួញដែលមានអំណាចបណ្តាលឲថ្លៃប្រាក់ក្នុងប្រទេសឡើងចុះ តាមចិត្ត។ល។ កាលបើបានជ្រើសរើសយកផ្លូវណាមួយហើយ ត្រូវមានសេចក្តីត្រូវការខ្លាំងក្លា ក្នុងផ្លូវនោះ បំណងនឹងឲបណ្តុះផលនោះតែម្យ៉ាង។
លោកអ្នកប្រាជ្ញប្រដៅទុកមួយបែបទៀតថា ឲធ្វើគ្រឿងសំគាល់ណាមួយទុកកន្លែងដែលយើងអាចមើលឃើញរាល់ថ្ងៃ ដូចជាកត់ទុកលើក្រដាសឬកូនសៀវភៅផ្ទាល់ខ្លួន ធ្វើត្រាវាយលើសៀវភៅ ឬធ្វើយ៉ាងណាក៏ដោយឲតែជាហេតុ ឲយើងនឹងឃើញនូវគោលបំណងរបស់យើង តែកុំប្រាប់អ្នកណាឲដឹង!
"គោលបំណង" ប្រៀបដូចជាការបាញ់ព្រួញឲត្រូវផ្ទាំងស៊ីបដែរ គឺត្រូវប្រកាន់គោលការណ៍ពីរយ៉ាងៈ (១) តាំងចិត្តឲបាញ់ចំកណ្តាល (២) តម្រង់ចុងព្រួញឡើងលើបន្តិច ព្រោះក្នុងរយៈឆ្ងាយព្រួញអាចរត់ចុះទាប។ យ៉ាងណាមិញ គោលបំណងរបស់មនុស្សយើងក៏ដូចគ្នាដែរ (១) ត្រូវប៉ងតែលើគោលដៅដែលយើងត្រូវការនោះតែម្យ៉ាង និង (២) ត្រូវប៉ងឲខ្ពស់បន្តិចព្រោះសេចក្តីព្យាយាមរបស់មនុស្សយើង យូរទៅអាចថយចុះខ្លះ។គោលបំណងដែលអាចសម្រេចទៅបានត្រូវគោរពទៅតាមលក្ខណ្ឌ២យ៉ាង (១) ជារបស់ដែលអាចទៅបាន(ប្រសិនបើអ្នកចង់បានផ្កាយមួយមកតាំងលំអផ្ទះ គោលបំណងនេះមិនបានសម្រេចឡើយ) និង (២) ត្រូវអាស្រ័យលើខ្លួនឯង(អ្នកសុំទានម្នាក់ ចង់ក្លាយជាសេដ្ឋី ដោយប្រកបរបរសុំទានគេ គោលបំណងនេះមិនសម្រេចទេ ព្រោះត្រូវពឹងផ្អែកលើអ្នកដទៃទាំងស្រុង។
លោកមានប្រដៅទុកមួយបែបទៀតថា នៅក្នុងវិជ្ជាជីវៈសព្វយ៉ាងទោះជាអ្នករដ្ឋការក្តី ជាភ្នាក់ងារឬលេខាធិការ នៅក្នុងហាងជំនួញឬក្រុមហ៊ុនណានីមួយក្តី យើងត្រូវដំកលមនុស្សពីរនាក់ ដែលមាននៅចំពោះមុខយើង ម្នាក់មានឋានៈខ្ពស់ជាងយើងខ្លាំង ហើយដែលយើងគោរពរាប់អានថាជាមនុស្សអង់អាចឈ្លៀវឆ្លាតជាងយើងបំផុត ហើយមនុស្សម្នាក់ទៀតជាអ្នកមានឋានៈខ្ពស់ជាងយើងមួយកម្រិត។ មនុស្សដែលមានឋានៈខ្ពស់ជាងយើងខ្លាំង ដំកល់ទុកសម្រាប់ជាគម្រូទុកប្រតិបត្តិតាម ទាំងកាយវិការ ពាក្យសំដី និងរឿងគ្រប់យ៉ាង។ មនុស្សដែលមានឋានៈខ្ពស់ជាងយើងមួយកម្រិតទុកសម្រាប់ប្រកួតឲស្មើ ឬខ្ពស់ជាង (តែប្រយ័ត្នកុំធ្លោយប្រាប់ឲគេដឹងខ្លួន)។ កាលបើយើងដេញទាន់ជនដែលយើងដម្កល់ទុកសម្រាប់ប្រកួតហើយ យើងក៏ដំកល់ជនដទៃទៀត សម្រាប់ប្រកួតតទៅទៀត។
ភាពជាអ្នកមានចិត្តរឹងប៉ឹង
គុណសម្បត្តិដ៏សំខាន់បំផុតក្នុងខ្លួន វីរបុរសឬមហាបុរស គឺភាពជាអ្នកមានភាពរឹងប៉ឹង។ "រឹងប៉ឹង" តែមិនរឹងថ្អឹង "ទន់ភ្លន់" តែមិនទន់ខ្សោយ។ ជនដែលមានចិត្តរឹងប៉ឹងតែង មិនឆេវឆាវឬក្រោធខឹងងាយទេ។ លក្ខណៈមនុស្សរឹងប៉ឹងមាន៤ប្រការ (១)មិនចេះពោលពាក្យថ្ងូរ (២)មិនត្រូវការចង់ដឹងថា អ្នកដទៃគិតពីខ្លួនថាយ៉ាងដូចម្តេច (៣)មិនប្រាប់អាថ៌កំបាំងរបស់ខ្លួនដល់អ្នកដទៃ និងមិនត្រូវការចង់ដឹងពីអាថ៌កំបាំងរបស់អ្នកដទៃ និង (៤)មិនគិតថាខ្លួនជាមនុស្សមានគ្រោះអាក្រក់ អាចនឹងនាំយកហេតុការណ៍ផ្សេងៗ មកធ្វើជាប្រយោជន៍ ដល់ខ្លួនបានទាំងអស់។
មនុស្សដែលមានលក្ខណៈរឹងប៉ឹងនោះ ក្រៅពីលក្ខណៈ៤ប្រការនេះ មានលក្ខណៈដែលយើងអាចកត់សំគាល់បានយ៉ាងងាយដទៃទៀតគឺ ជាមនុស្សមិនកញ្អក់កញ្ឆែង ចលនាគ្រប់យ៉ាងរបស់រាងកាយ សូម្បីតែចលនាភ្នែកមើលអ្វីមួយ ក៏សុទ្ធតែមានការត្រិះរិះពិរចារណា ហើយទើបធ្វើ ឥតមានធ្វើកាយវិការក្នុងឥរិយាបថដែលឥតប្រយោជន៍ទេ បើធ្វើចលនាឥរិយាបថណាមួយ គឺធ្វើទៅដោយប្រយ័ត្នប្រយែង បើនឹងឈរក៏ឈរដាក់ទំងន់ជើងទាំងពីរស្មើគ្នា ពុំមែនធ្ងន់មួយស្រាលមួយនោះទេ ឬក៏ឈរជើងតែមួយ ហើយជើងមួយទៀតផ្អែកទៅលើអ្វីឡើយ ការនិយាយច្បាស់ៗ មិនញាប់ខ្លះរង្វើលខ្លះឡើយ បានសេចក្តីថា ឥរិយាបថគ្រប់យ៉ាងនឹងនជានិច្ច បើយើងបានឃើញជនប្រភេទនេះហើយ គប្បីដឹងថាជាមនុស្សមានលក្ខណៈរឹងប៉ឹង។
យើងគប្បីសង្កេតម្យ៉ាងទៀតថា ក្នុងកងទ័ពហេតុអ្វីទើបគេត្រូវបង្ហាត់ឲឈរដូចតុក្កតា។ ការធ្វើចលនាគ្រប់យ៉ាងឲធ្វើដោយស្វាហាប់ ដើរឲត្រូវចង្វាក់។ ការហាត់បែបនេះ គឺដើម្បើឲទាហាន ចេះបង្គាប់រាងកាយឲនៅក្រោមការឃុំរបស់ចិត្ត ជាសញ្ញាសំគាល់នៃភាពមានស្មារតីជានិច្ច ហើយនិងឲទាហានមានចិត្តរឹងប៉ឹង។
ក្នុងទស្សនវិជ្ជាអឺរ៉ុបក្តី លទ្ធិយោគី របស់ឥណ្ឌាក្តី លក្ខណៈមាំទាំរឹងប៉ឹងនេះ ជាប្រការដ៏សំខាន់បំផុត ដែលគេតែងប្រដៅឲបណ្តុះឲមានឡើងក្នុងខ្លួន។ វិធីបណ្តុះនេះ គេឲចាប់ផ្តើមដោយការបង្គាប់រាងកាយរបស់ខ្លួនជាមុន ឲព្យាយាមមិនឲរាងកាយធ្វើចលនាដោយប្រាសចាកការឃុំគ្រងរបស់ចិត្ត និងមិនឲធ្វើចលនា ដោយមិនចំបាច់។ ប្រការមួយទៀត វេលាចូលដេកមុននឹងលក់ គេបង្គាប់ឲធ្វើចិត្តឲមាំទាំថា ស្អែកនេះដួងចិត្តរបស់យើង ត្រូវរឹងប៉ឹងក្រៃលែងឡើងជាងថ្ងៃនេះ ដល់ភ្ញាក់ពីព្រលឹមឡើង ក៏ដាក់ជំនឿក្នុងខ្លូនឯងថាយើងមានលក្ខណៈរឹងប៉ឹង និងត្រៀមជាស្រេច ដើម្បីប្រឈមមុខ និងភាពលំបាកតោកយ៉ាកផ្សេងៗនៃជីវិត។
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)